5. Nic nie czyni człowieka bardziej bezbronnym niż samotność

Kolejny rozdział gotowy. Nie będę się rozwodzić. Miłego czytania.

Oczywiście liczę na komentarze :) 

 

 __________________________________________________________

Słyszała jak się wymyka i udawała, że nadal śpi. Pamiętała każdy szczegół z ich nocy i teraz czuła zażenowanie i wstyd. Tak krótko się znali, a ona już pozwoliła mu się omotać. Przypomniała sobie, co znaczy mieć tą drugą osobę obok siebie, ale i tak nie powinna tego robić. Z jednej strony chciała wstać i go zatrzymać, ale ta druga strona ją powstrzymała. Otworzyła oczy, kiedy tylko usłyszała trzask zamykanych drzwi. Zrezygnowana wstała z łóżka i poszła do kuchni. Nie krępowała ją własna nagość. W jej mieszkaniu i tak nikogo nie było. Nastawiła ekspres do kawy i poszła pod prysznic. Jak ona uwielbiała wodę, która tak cudownie pozwoliła jej się odprężyć. Wtedy przypomniało jej się spotkanie z rodzicami. Jak przywrócić im pamięć? Wiedziała, że to nie będzie łatwe. Zaklęcie było bardzo złożone i wymagało całkowitego skupienia. Szkoda, że to nie było tak łatwe, jak Reparo. Jedno machnięcie różdżką i już by byli rodziną. Potrzebowała wsparcia, a jej przyjaciele byli teraz tak daleko. Przypomniała sobie, że nadal nie odpisała na list Harry'ego. Tak fajnie by było zapomnieć o wszystkim i znowu się przyjaźnić. Tylko nie miała pewności, że Wybraniec za chwilę nie wyskoczy z jakąś sceną zazdrości. Niby nic mu nie obiecywała, ale źle się czuła z tym wszystkim. Nie lubiła, gdy ktoś przez nią cierpiał.

Wyszła z kabiny, ociekając wodą i z postanowieniem, że napisze wiadomość do przyjaciela. Pewnie już się zaczął martwić.

Harry,

dziękuję Ci za prezent urodzinowy. Założę sie, że Lisa maczała w tym palce.

Przemyślałam sobie kilka spraw i myślę, że nadal chcę się z Tobą przyjaźnić. Tylko nie chcę już więcej takich scen.

Twoja przyjaciółka,

Hermiona

Wystawiła kopertę z listem za okno i czekała. W powietrzu latało sporo sów, ale nie wszystkie to te pocztowe. Dopiero po kilku minutach jakiś puchacz usiadł na parapecie i wystawił nóżkę. Hermiona patrzyła jeszcze za odlatującym ptakiem, popijając przesłodzoną jak zawsze kawę.

Nie wiedziała, jak długo wpatrywała się w jeden punkt na niebie. Sowa już dawno zniknęła, a ona wciąż nie mogła odejść od okna. Tak bardzo chciała wyjechać na misję, ale teraz marzyło jej się spokojne biurko i sprawdzanie raportów. Gdyby tylko wiedziała, jak bardzo pogmatwa sobie życie jednym wyjazdem, na pewno zostałaby w domu. Tu była taka samotna, a tam miała Lisę. Właśnie! Dlaczego napisała do Pottera, a nie do Lisy? W jej głowie rodziły się same pytania i brak odpowiedzi na jakiekolwiek z nich.

A może by tak wypełnić misję jeszcze dzisiaj i wrócić do spokojnego domu? Właściwie to teraz pewnie nie jest spokojny. Ciekawe, czy przy pobycie Zabiniego jeszcze stoi. I znowu to samo pytanie. Miała tylu wspaniałych przyjaciół, a ona napisała do tego, który cierpiał w jej towarzystwie. Jeśli myślała nad tym, żeby dać mu szansę, to po nocy z Hubertem jej przeszło. Nie odwzajemniała jego uczuć. Huberta właściwie też nie kochała. Opętała ją świadomość bezsilności i samotności, a on zdawał się jej tyle obiecywać. Przyrzekła sobie, że to był pierwszy i ostatni raz, a ona ograniczy kontakt z Adamsem do minimum. To trzeba skończyć, zanim na dobre się zacznie. Tylko co powie współpracownikowi? Chyba najlepszym pomysłem będzie skłamać, że nic nie pamięta. Nie miała ochoty się tłumaczyć, że to był tylko impuls.

Ubrała ulubione dżinsy i czerwoną koszulę w kratę. Podwinęła rękawy i ulokowała się na kanapie. Przywołała niedawno zaczętą książkę i pogrążyła się w lekturze. Zastanawiała się po raz tysięczny, dlaczego w książkach to wszystko jest takie proste. Miłość dosłownie spada z nieba, rodzina jest blisko, przyjaciele nie domagają się więcej niż dostają. Życie idealne. Dlaczego jej nie może takie być? Gdy tylko przekroczyła bramy Hogwartu, szanse na normalne życie zmalały niemal do zera. Pierwszy rok nauki i kamień filozoficzny. Musiała pomóc Harry'emu pokonać Voldemorta. Ich przyjaźń się zaczęła, kiedy obydwaj z Ronem uratowali ją przed trollem. Drugi rok też nie był zbyt wesoły. Komnata tajemnic i olbrzymi bazyliszek. Nawet spetryfikowana im pomogła. Kolejny rok też nie należał do spokojnych, chociaż nie walczyli z Voldemortem. Później to już chyba tradycja: Czara Ognia i śmierć Cedryka, odkrycie przepowiedni i śmierć Syriusza, śmierć Dumbledore'a, poszukiwanie horkruksów, wielka bitwa o Hogwart. Potem kontynuacja nauki, gdzie Ron totalnie się zmienił, a Harry zagubił. I ta czarna dziura w pamięci. Do tej pory nie była nawet ciekawa, jakie wspomnienia jej odebrano. Wystarczyło jej, że dotyczyły Malfoy'a, a tych miała dość. Malfoy, który ją wyzywał, Malfoy, który jej groził, Malfoy - tchórz, Malfoy, który nie pomógł, gdy była torturowana.

A teraz, po pięciu spokojnych latach znowu wszystko się zaczyna. Dlaczego właśnie ona?

Usłyszała lekkie trzaśnięcie drzwiami i drgnęła. Zauważyła, że ciągle tkwi przy tym samym zdaniu książki.

- Przepraszam, że uciekłem, ale praca wzywa. - Hubert wyglądał na skruszonego.

- W porządku. - Odpowiedziała, a on musnął ustami jej policzek.

- Dobrze spałaś?

- Chyba tak.

Teraz. No już. Udawaj, że nic nie pamiętasz. W tej chwili.

Przełknęła ślinę.

- Hubert, mam pytanie.

- Śmiało.

- Co się właściwie wczoraj wydarzyło?

- Nie pamiętasz?

Zrobiło jej się gorąco. Miała wrażenie, że twarz ją pali.

- Nie do końca.

- Zawsze mogę odświeżyć ci pamięć. - Mrugnął do niej.

- Hubert, ja...

- Nie musisz kończyć. To był jeden jedyny raz. Obiecuję, że więcej cię nie dotknę.

Nie o to jej chodziło. Owszem, chciała to wszystko puścić w niepamięć, ale liczyła, że może spróbują się najpierw poznać. Dlaczego to jest takie skomplikowane? Wiedziała, że jeszcze nie raz odtworzy w myślach tą pamiętną scenę, do momentu, kiedy przestanie mieć wyrzuty sumienia.

- Muszę się skupić na rodzicach. - Powiedziała w końcu. Jeśli to go zraniło, nie dał tego po sobie poznać.

Rozległo się głośne pukanie, a raczej walenie w drzwi.

- Przepraszam cię na chwilę. - Poszła otworzyć. - Co tu robisz?

Była zdziwiona, widząc Harry'ego w progu swojego tymczasowego lokum.

- Pomyślałem, że musimy wyjaśnić sobie kilka spraw na spokojnie. Co powiesz na jakiś obiad? Wyjdziemy i porozmawiamy. Jak za dawnych czasów.

- Harry, nie obraź się, ale jestem trochę zajęta.

Brunet spojrzał w głąb mieszkanka i zobaczył innego mężczyznę. W tym momencie wszystko było dla niego jasne. Hermiona po prostu miała innego. Tylko dlaczego mu tego nie powiedziała? Cholera. Był jej przyjacielem.

- Jasne. - Mruknął i zaczął się wycofywać.

- Przyjdź koło ósmej. Zrobię kolację.

Teleportował się.

Kurwa, zaklęła w myślach. To się robi coraz bardziej poplątane.

*-*-*

Nie mógł spać. Gdy tylko zamykał oczy, pojawiały się kamienne, zimne ściany Azkabanu, pusta cela. Miał wrażenie, że nadal przebywa w więzieniu, a zza ścian słyszy krzyki skazańców. Dopiero po chwili zorientował się, że Blaise po prostu zabawia się z kolejną panienką. Jak to się stało, że tak bardzo zaczął się różnić od przyjaciela. Ich wspólne wypady należały do odległej przeszłości. Wtedy był innym Malfoy'em. Był Ślizgonem, który miał wszystko gdzieś, a raczej udawał, że ma gdzieś. Teraz pragnął tylko jednej i to w dodatku tej, która go nie chce.

Przez bramę widział swoją posiadłość. Bał się tam wejść, ale wiedział, że musi. Musi przezwyciężyć ten lęk. Może w środku czeka na niego ukochana mama. Pociągnął za klamkę i zamek ustąpił. Usłyszał ciche skrzypnięcie i już był w środku.

- Mamo?

- Tutaj, Draco. Jestem w salonie.

Skierował się w tamtą stronę. Tak bardzo chciał ją zobaczyć. Wiedział, że jej śmierć to fikcja. Ona żyje.

Niemal wbiegł do salonu. Na fotelu siedziała jego rodzicielka. Uśmiechała się do niego. Wyciągnął do niej rękę, a wtedy ona przemieniła się w Granger. Ta tylko spojrzała na niego obojętnie i odwróciła głowę. Chciał zwrócić na siebie jej uwagę.

Odwrócił się na chwilę i spojrzał ponownie. Nie było już Granger. Nie było salonu. Był znowu w pustej celi zalanej wodą. Nad nim pochylał się dementor, próbując ukraść mu duszę.

- Nie!

- Nie!

Obudził go jego własny krzyk. Rozejrzał się nerwowo i dopiero, gdy upewnił się, że nie jest w Azkabanie, odetchnął. Próbował przełknąć ślinę, ale jego gardło było niczym Sahara. Wstał z zamiarem poszukania wody. Ostatecznie odnalazł butelkę wina pozostawionego przez Zabiniego i jego panienkę. Pociągnął łyk i skrzywił się z niesmakiem. Co oni pili? Spróbował po raz drugi i dotarło do niego, że to wino mugolskie. Pieprzony Zabini! Draco miał wrażenie, że jego kumpel stara się przelecieć wszystko, co tylko się rusza. Ciekawe, czy już dobrał się do Hermiony. Stop. To był jego najlepszy przyjaciel od lat. Nie zrobiłby mu takiego świństwa.

Wyszedł na balkon. Było mu zimno w samych bokserkach, ale nie zwracał na to uwagi. Był zapatrzony we wschodzące słońce. Ciekawe, co go dziś czeka. Przed nim cały dzień, który musi jakoś przeżyć. Może rozglądnie się za jakimś lokum. Nie miał ochoty wracać do swojej rezydencji. Tam były zbyt bolesne wspomnienia. Nagle do głowy zaświtał mu pomysł. Pojedzie zobaczyć Hermionę. Choćby z daleka. Był ciekawy, jak jej się układa, ale nie mógł o wszystko wypytywać Blaisa. Poza tym przyrzekł mu, że postara się zapomnieć o dziewczynie. Kto mógłby oprócz niego wiedzieć, gdzie ona jest. No tak! Potter.

Nawet nie pomyślał, kiedy stał w pełnym ubraniu przed kominkiem z garścią proszku Fiuu. Chwilę później już był w salonie Pottera. Zdawał się nie zauważać zdziwionej miny właściciela, kiedy spokojnie otrzepał się w popiołu i wyszedł z kominka.

- Malfoy? Co ty tu robisz?

- Spokojnie. Chcę cię o coś zapytać.

- Od kiedy to potrzebujesz mojej pomocy?

- Chodzi mi o Hermionę.

- Coś z nią nie tak? Co jej zrobiłeś?

- Opanuj się, człowieku. - Powiedział Malfoy, widząc gwałtowną reakcję Wybrańca.

- No mów, o co ci chodzi i znikaj.

- Myślę, że na to potrzebuję dłuższej chwili.

- Jasne.

Blondyn rozsiadł się wygodnie w fotelu. Śpieszyło mu się poznać informacje, ale denerwowanie byłego Gryfona sprawiało mu niejaką satysfakcję.

- Pamiętasz wydarzenia sprzed pięciu lat?

- Oczywiście. Przez ciebie Hermiona o mały włos nie straciła życia.

- A ty jakoś się tym nie przejąłeś.

- Jestem jej przyjacielem.

- Nie pieprz. Nie rozmawialiście, dopóki Carrow nie wyczyścił jej pamięci.

- Czego chcesz?

- Chcę się dowiedzieć, gdzie teraz jest.

- Niby dlaczego mam ci o tym mówić?

- Bo jesteś mi winien przysługę.

- Niby za co?

- Chroniłem twój tyłek. Inaczej ten śmierciożerca już dawno by cię zabił.

- Nawet jeśli powiem ci, gdzie ona jest, to co ci to da? Ona cię nie pamięta.

- Pamięta. Ale to, jakim musiałem być, a nie to jakim jestem.

- Dla mnie zawsze będziesz dupkiem.

- I wzajemnie Potter, ale Hermiona coś dla mnie znaczy. Chcę ją zobaczyć.

Nie wiedział, czy to wyraz jego oczu, czy ton głosu, ale coś w końcu przekonało bruneta.

- Za kilka minut się do niej wybieram. Możesz się teleportować ze mną. Ale musisz mi coś obiecać.

- Co?

- Nie będziesz jej nękać.

- Da się załatwić.

Schował się za płotem i obserwował, jak drzwi się otwierają. Wyładniała. Ogarnęła go ochota, żeby podejść do niej i pocałować w te usta, które już raz całował. Przypomniał sobie ich smak i z trudem powstrzymał się, żeby nie urzeczywistnić swoich zamiarów. Widział, jak rozmawia z Potterem, który po chwili się teleportował. Patrzył jeszcze przez chwilę i podziwiał jej zgrabną figurę. Zrozumiał, co znaczy tęsknota. Popatrzyła się w miejsce, gdzie się ukrywał. Zupełnie, jakby wiedziała, że on tam jest. Patrzył jak się odwraca i chyba z kimś rozmawiała. Tym kimś okazał się nawet przystojny facet, ale na oko widać, że był dużo starszy od niej. Uśmiechnęła się, gdy coś powiedział. Miała śliczny uśmiech.

Poczuł mocne ukłucie zazdrości i ból, kiedy tamten zbliżył się, żeby ją pocałować. Zrobiła szybki unik i pocałowała go w policzek. Tamten tylko skinął głową i sobie poszedł, a ona przestała się uśmiechać. Jeszcze raz rozejrzała się wokół, jakby czuła jego obecność. Potem zniknęła w domu.

Draco zastanawiał się czy nie podejść bliżej i nie zapukać, ale pozostał na miejscu. Jeszcze przez chwilę patrzył na miejsce, gdzie zniknęła i teleportował się do pierwszego lepszego baru, który mu przyszedł do głowy.