Miniaturka: Misja

Tak, wiem. Miał być rozdział, a wyszła miniaturka. Zdarza się. Po prostu nie miałam kiedy ogarnąć tego rozdziału. Nie chciałam go pisać na szybko.  Mam nadzieję, że wybaczycie. W końcu sesja.

A teraz zapraszam do czytania

Pozdrowienia, Carrie.

I jeszcze jedno: CZYTAM = KOMENTUJĘ :)

___________________________________________

Hermiona była zestresowana. Chciała, żeby wszystko się udało. Tyle czasu walczyła o akceptację swoich rodziców. Chociaż trudniej było z jego rodzicami. Jednak jakoś się udało i teraz stała przed olbrzymim lustrem w pięknej, białej sukni. Wokół niej krzątała się Ginny, jej pierwsza i jedyna druhna.

- Gotowe. - Powiedziała, kiedy umieściła już welon na głowie przyjaciółki.  - Wyglądasz przepięknie.

- Dziękuję.

- Proszę. - Podała jej bukiet. - To jak? Gotowa? Jak się czujesz?

- Zdenerwowana?

- Czym? Przecież tam, przy ołtarzu czeka na ciebie twoja wielka miłość, o czym mi tak wiele razy przypominałaś. Nie mów, że się rozmyśliłaś. - Ruda zabrzmiała groźnie.

- Nie. Po prostu chcę, żeby wszystko się udało.

- I się uda. Idziemy. Twój ojciec już na ciebie czeka.

Hermiona uśmiechnęła się. To był jej wielki dzień.

Odczekali trochę, a potem ruszyli za Ginny. Hermiona nie zwracała uwagi na nikogo z gości. Jej uwagę tylko przykuwał ten mężczyzna obok księdza. Już za chwilę stanie się jego żoną i wtedy już nikt ich nie rozdzieli.

(rok wcześniej)

- Hermiona, pojedziesz Grecji. Mamy informacje, że tam właśnie zamieszkał Malfoy. Dokładniejsze informacje masz w teczce. - Minister Magii podał jej dokumenty. - Masz go obserwować przez około dwa miesiące i sprawdzić, czy ma jakieś kontakty ze śmierciożercami.

- Jak mam to zrobić? - Zapytała czarownica w wieku około trzydziestu lat. Ubrana w seksowną, ale nie wyzywającą sukienkę i buty na obcasach. Długie włosy związała w koński ogon.

- Dostarczymy ci wszystkiego, co tylko będzie potrzebne. A w jaki sposób to wykorzystasz, będzie to zależało wyłącznie od ciebie. Czy się z nim zaprzyjaźnisz, czy nie. Mi to obojętne, byle byś tylko zdobyła dowody.

- Jasne, szefie. To wszystko?

- Póki co tak. Możesz odejść.

Wróciła do domu, jak tylko skończyła ostatni raport. Rozejrzała się po przytulnym mieszkaniu. Ostatnio bywała tu tylko gościem. Popatrzyła na swoją nierozpakowaną jeszcze walizkę po ostatniej misji. Z żalem wyrzuciła z niej rzeczy, pakując te bardziej pasujące do słonecznej Grecji. Był środek lipca i gorąco dawało się we znaki.

Wyciągnęła z teczki dokumenty i zabrała z nich fałszywy paszport. Musiała się nauczyć swoich nowych danych osobowych. Teraz występowała pod nazwiskiem Jessica Brown. Spojrzała na zdjęcie i westchnęła. Sięgnęła po różdżkę i poszła do łazienki. Stanęła przed lustrem. Różdżką dopasowała kolor włosów i oczu tak, aby pasowały do osoby na zdjęciu. Teraz miała ciemnorude loki sięgające do ramion i oczami o odcień ciemniejszymi niż naturalnie. Porównała fotografię z odbiciem w lustrze i mruknęła z zadowoleniem.

Szybko zjadła podwieczorek i teleportowała się na lotnisko. Wylot miał być za dwie godziny. Patrzyła jak jej bagaż odjeżdża na ruchomej taśmie, zastanawiając się, w jakim miejscu ulokowało ją Ministerstwo. Wiedziała, że nie będzie mieszkać sama. Ktoś z aurorów miał udawać jej męża. Westchnęła. Wolała pracować sama, ale w życiu nie można mieć wszystkiego.

Przeszła przez mugolskie bramki do wykrywania metalu. Próbowali jej odebrać różdżkę jako narzędzie niebezpieczne, ale po krótkiej wymianie zdań dali spokój pod warunkiem, że schowa ją głęboko w bagażu podręcznym. Wszystko za sprawą eliksiru, po wypiciu którego, każdy mugol, będący w bliskiej odległości stawał się uległy. Po raz kolejny Hermiona podziękowała w myślach  Snape'owi. To on pokazał na ostatnim roku, jak go uwarzyć.

Przez te kilka godzin lotu zastanawiała się, kto będzie jej partnerem przy tej misji. Harry był akurat w innej części świata. Przebywał w Stanach, ale co tam robił, tego nie wiedziała. Wiedziała tylko tyle, że Ron mu pomaga. Dzięki temu ona była uwolniona od jego nieudolnych zalotów. Nie miała odwagi mu powiedzieć, że nic do niego nie czuje. Ale czy ona mogła poczuć cokolwiek do kogoś? Te kilka lat po ukończeniu Hogwartu poświęciła na rozwój kariery, co doprowadziło do tego, że gdy jej przyjaciele brali śluby, ona spędzała samotne wieczory przy lampce wina i jakimś mugolskim romansidle. Nawet nie zauważyła, kiedy wybiła jej trzydziestka. Dopiero teraz zaczynała odczuwać samotność. Chciała mieć kogoś, ale pragnęła też uczucia niczym z bajki. Gorącej miłości, przy której motyle buzowały w brzuchu, każdy pocałunek był czymś nie do opisania, kwiatów, kolacji przy świecach, spacerów późnymi wieczorami.

- Cześć, jestem Her... Jessica Brown. - Przedstawiła się nawet przystojnemu mężczyźnie.

- David Brown, a prywatnie Ethan O'Brain. Miło mi. - Wysoki, dobrze zbudowany brunet uśmiechnął się do niej, co sprawiło, że oblał ją rumieniec.

- Prywatnie Hermiona Granger.

- Pracę zaczynamy od jutra, więc co powiesz na kieliszek wina dzisiaj?

- Jest już późno i chciałabym się położyć. Przepraszam.

- Ależ nie ma za co. Będą inne okazje.

- To gdzie ja śpię?

Zaprowadził ją do niedużego pokoju.

- Łazienkę i kuchnię mamy jedną, ale myślę, że jakoś sobie poradzimy.

- Na pewno.

Obudziło ją pukanie w drzwi.

- Proszę. - Powiedziała zaspanym głosem.

- Przyniosłem ci śniadanie. Powinnaś coś zjeść, zanim zajmiemy się pracą.

- Dziękuję. To miłe, ale nie musiałeś. - Rumieniec nie chciał zejść z jej twarzy.

- W końcu jesteś moją żoną. - Puścił jej oczko i wyszedł.

Szybko zjadła, ubrała się i poszła do salonu, w którym stało coś lunety czy teleskopu. Nieważne. Spojrzała przez niego i zobaczyła czyjąś kuchnię. Domyśliła się, że to mieszkanie Malfoy'a. No chyba, że jej współlokator lubił podglądać dziewczyny.

- Za pół godziny będzie szykował śniadanie.

Hermiona poderwała się przestraszona.

- Musisz się tak skradać?

- Wybacz.

Ponownie spojrzała przez lunetę i zmieniła ustawienia. Teraz widziała salon Malfoy'a, który przechadzał się właśnie w samym ręczniku. Zniknął za jakimiś drzwiami. To musi być albo łazienka, albo sypialnia. Przez tą krótką chwilę, dziewczyna zarejestrowała, że blondyn jest całkiem nieźle zbudowany jak na trzydziestolatka. Do tego ładna buźka i dobra gadka, a dziewczyny pewnie lgną do niego stadami. Takie naiwne, pomyślała i odsunęła się od miejsca obserwacji.

- Wychodzę na spacer. Idziesz? - Zapytała.

- Dzięki, ale zostanę i poobserwuję go jeszcze trochę.

Ubrała sandałki i wyszła. Skoro była w Grecji, zamierzała zrobić z tego użytek i pozwiedzać najwięcej, jak się da. Ręką przygładziła spódnicę, pod którą za podwiązką schowała różdżkę. Podeszła do stoiska z lodami i poprosiła o dużą porcję czekoladowych. Uwielbiała je. Z rożkiem w ręce ruszyła dalej.

Nagle ktoś w nią wpadł, a lody wyleciały jej z ręki prosto na spódnicę, brudząc jednocześnie dół jej ulubionej bluzki.

- Nie możesz uważać! - Wydarła się i nagle zdała sobie sprawę z tego, że przed nią stoi speszony Malfoy we własnej osobie.

- Przepraszam, nie zauważyłem cię. - Podał jej chusteczkę. Próbowała zetrzeć plamę, ale ta tylko robiła się coraz większa.

- I jak ja teraz wyglądam? - Zajęczała.

- Nie jest tak tragicznie. - Uśmiechnął się.

- Przez ciebie muszę wrócić i się przebrać.

- Przepraszam.

- Co mi z twojego przepraszam. Wszystko do prania. - Dramatyzowała, choć jakby chciała, mogłaby usunąć plamy jednym prostym zaklęciem. Nie chciała jednak, żeby on wiedział, że jest czarownicą.

- To może idź się przebrać, a jak wrócisz, to postawię ci lody w zamian za te. - Wskazał na resztki rożka leżące na chodniku. - A tak w ogóle to jestem Draco. Draco Malfoy.

- Jessica Brown. - Uśmiechnęła się.

Pędem się przebrała i już była z powrotem.

Nie wiedziała, kiedy zrobiło się późno. Tak dobrze się czuła przy Draco. Sama była zdziwiona, że Malfoy potrafił być taki miły.

Od tej pory widywała się z nim dosyć często, co Hermiona wykorzystywała, ale wbrew sobie robiła to dość niechętnie. Miała wrażenie, że z każdym dniem coraz bardziej przywiązuje się do Draco. Kiedy po raz pierwszy zaprosił ją do mieszkania, podrzuciła mu pluskwę. Potem wieczorami siedziała i słuchała, jak rozmawia ze znajomymi. Nic jednak nie wskazywało na to, że ma jakikolwiek kontakt z byłymi sługami Voldemorta. Czasami sprowadzał sobie też dziewczyny, ale w miarę jak ona się z nim zaprzyjaźniała, wizyty te były coraz rzadsze. Hermiona zaś zdawała sobie sprawę, że zaczyna się zakochiwać, o co jej partner udający męża był chyba zazdrosny. Im bardziej on był zazdrosny, tym mniej atrakcyjny stawał się w oczach dziewczyny. Szczerze mówiąc, to miała go już serdecznie dosyć. Mieli tylko razem pracować

Miesiąc później Hermiona była przekonana, że Malfoy nie ma kontaktu ze śmierciożercami i miała ochotę już zakończyć misję i wrócić. Coraz bardziej Draco ją pociągał, a ona nie chciała się przyznać nawet przed sobą, że zakochuje się we własnym wrogu.

Zadzwonił telefon.

- Halo?

To oczywiście był Draco, który zaprosił ją na kolację. Podobno miał coś sam ugotować. Zanim pomyślała, już się zgodziła. Obserwowała rozbawiona, jak po próbach mugolskiego gotowania, były Ślizgon przerzucił się na magię.

Punktualnie o dwudziestej stanęła przed jego drzwiami w czarnej, obcisłej sukience z winem w ręce. Gestem zaprosił ją do środka.

Usiedli przy stole. Uśmiechnęła się. Świece, dwa talerze, kolacja i wino. Jak w tych książkach.

Rozmawiali i nie zorientowała się, kiedy przenieśli się na kanapę. Była nim zauroczona i pragnęła, żeby ją pocałował.

- Muszę ci się do czegoś przyznać.

- Tak?

- Jeszcze nigdy nie kochałem dziewczyny.

- Rozumiem.

Pocałował ją, a ona mu uległa. Nie protestowała, kiedy przenosił ją do sypialni i nie protestowała, kiedy powoli poznawali sekrety swoich ciał. Pozwoliła mu na wszystko, czego chciał. W tym momencie wiedziała. Była w nim bezwarunkowo i bezgranicznie zakochana.

Obudziła się i rozejrzała wokół. Draco leżał obok niej, ale już nie spał. Przypomniała jej się ta noc i oblała się rumieńcem. Sięgnęła po kołdrę i nakryła się po samą szyję, co wywołało jego śmiech.

- Nie masz się czego wstydzić. Jesteś piękna. - Pocałował ją, a jej serce o mało nie wyskoczyło z piersi. Przyciągnęła go do siebie, pozwalając, żeby wzbierające się w niej pożądanie wybuchło na nowo. Znowu się kochali. Tym razem powoli, jakby chcieli zapamiętać każdy skrawek ciała tej drugiej osoby. Patrzyli sobie w oczy i wiedzieli, że ta druga osoba czuje dokładnie to samo.

- Kocham cię, Hermiono. - Powiedział, gdy już przytulała się do jego torsu. Ta natychmiast zerwała się z łóżka.

- Ty wiesz?

- Możesz zmienić swoje oczy i włosy, ale zawsze będziesz Hermioną Granger. Wiedziałem, że ktoś będzie mnie obserwował i pewnie dlatego od razu cię rozpoznałem. Gdybyś się wtedy tak nie wydarła, to bym nawet nie wiedział z początku, że to ty. Tak samo, jak nie wiedziałem, że pokocham czarownicę pochodzącą od mugoli.

- Ty mnie kochasz?

Jakieś trzy dni później Hermiona napisała raport, że Draco nie ma nic wspólnego ze śmierciożercami, spakowała się i wyjechała, ale tym razem szczęśliwa. Wiedziała, że po powrocie nie czekał na nią pusty dom. Zostawiła tylko Ethanowi kartkę z informacją o zakończeniu misji i wyszła.